Dzień z życia Warszawy

 Od zawsze miałam dość sceptyczne podejście do Warszawy, nigdy mnie nie zachwycała, co więcej była mi w zupełności obojętna. Ten warszawski glam nigdy mnie nie pociągał i nie nawet przez myśl nie przeszło mi, żeby związać z tym miastem swoją przyszłość. Nie wiem, skąd wziął się mój dystans do Warszawy, może z wszechobecnych stereotypów, które owijają to miasto lub po prostu z braku poczucia współprzynależności do Warszawy i jej mieszkańców. W życiu jednak różnie bywa, poznajemy nowych ludzi, otwieramy inne drzwi w naszym życiu, poszerzamy horyzonty i dzisiaj to odległe niegdyś mi miasto nagle zaczęło się przybliżać. Nie chcę jednak zabrzmieć, jak podekscytowana amatorka, która pojechała do stolicy i zaczęła się nią zachwycać. Nie, zupełnie nie. Warszawa nadal nie robi na mnie wielkiego wrażenia i obserwując swoim skromnym okiem życie jakie wiedzie, zdecydowanie uważam, że ja chyba tam nie pasuje. Znalazły się jednak pewne powody, które dopuszczają myśl, że kiedyś, być może to właśnie tam zagrzeje swoje miejsce. Być może, bo absolutnie nic na tą chwile nie jest pewne.
Możecie zadać mi dosyć proste pytanie- dlaczego w taką okropną pogodę decyduje się na wyjazd do stolicy? Odpowiedź jest dosyć prosta. Były dwa powody, które przekonały mnie do odwiedzenia Warszawy. Pierwszy, dość banalny- spotkanie. W końcu, po wielu rozmowach udało mi się spotkać z Marcinem (www.krainasosny.pl). Tak długo zgadywaliśmy się na wspólne spotkanie, aż w końcu powiedziałam dobra, czas coś zrobić w tym kierunku. Po drodze ( i to jest drugi powód) napatoczyły się pewne warsztaty, w których mieliśmy okazję uczestniczyć. W tym momencie powinnam zachwalać, jak to w Warszawie organizuje się fantastyczne warsztaty cukiernicze. Niestety, nic takiego powiedzieć nie mogę, ponieważ byłam ogromnie rozczarowana tym, co przyszło nam na nich robić. Francuski mistrz cukiernictwa uczy mnie, jak cienko kroić owoce, uwaga sezonowe- mango, pitaja, kiwi, ananas- to przecież absolutnie sezonowe owoce. Gdybym miała przyjechać do Warszawy tylko na te warsztaty, byłabym co najmniej mocno zdenerwowana, bo nie tego oczekiwałam po temacie warsztatów. Jednak z racji tego, że nie mam w zwyczaju wyciągać wszelkich brudów na tym komentarzu poprzestanę. Było kiepsko i tyle;)
Resztę dnia spędziłam na zwiedzaniu centrum i jedzeniu pysznych rzeczy, które w drodze powrotnej nie pozwoliły mi się ruszać z fotela pociągu;) Jeden dzień na Warszawę to absolutnie za mało, zdążyłam zobaczyć jedynie namiastkę tego, co chciałam obejrzeć. Mam zatem kolejny powód, żeby wybrać się do niej ponownie, ale kiedy będzie cieplej. Naprawdę nie polecam listopadowych wycieczek- można mocno zmarznąć:)
Jak na razie z Warszawy wynoszę mieszankę przeróżnych odczuć od zadowolenia, przez zaskoczenie po rozczarowanie. Do następnego wyjazdu moje myśli będzie zaprzątać fantastyczna kremówka, z mnóstwem cudownego kremu i chrupiącym ciastem, ogromna bagietka z niezliczoną ilością dodatków i obiecany spacer po Wilanowie;)
Jak zwykle nie obyło się bez zdjęć, które mam nadzieje umilą Wam czas:)